Maar soms is ‘even niet zo lekker’ een understatement. Zoals bij die 71-jarige Capellenaar die onlangs uit zijn woning in de Pallieterburg moest worden gehaald. Zijn huis was ernstig vervuild en de hulpdiensten hadden niet later moeten komen, anders was de kans groot geweest dat hij het niet had overleefd.

Volgens Hartnagel is dit niet het enige schrijnende verhaal in Capelle. ,,Het zit me heel erg hoog”, zegt ze ogenschijnlijk aangeslagen. ,,Ik ben bijvoorbeeld al een half jaar bezig om iemand opgenomen te krijgen. Maar elke keer krijg ik te horen dat het niet slecht genoeg met hem gaat. Het gaat wel slecht met hem. En op een dag loopt het verkeerd af. Dan doet hij zichzelf of iemand in zijn omgeving wat aan. Dat weet ik echt zeker. Het is niet de vraag of, maar wanneer het uit de hand loopt.”

De wethouder denkt dat er tientallen mensen in Capelle wonen met wie het niet goed gaat. Dan doelt ze op mensen met psychische problemen. Mensen die in de volksmond tegenwoordig ‘verwarde personen’ worden genoemd.

Met stadsmarinier Sandy den Haan, zorgmarinier Geraldine Huiskens en andere ambtenaren heeft Hartnagel veel overleg over deze gevallen. ,,Den Haag moet zich schamen”, zegt de wethouder. ,,Er worden keuzes gemaakt en beslissingen genomen. Dat begrijp ik, maar er wordt vervolgens niet gekeken naar hoe het uitpakt. Er ontstaan hele nare situaties. Mensen zijn ernstig verward en dat veroorzaakt veel narigheid. Iedereen moet maar thuis blijven wonen.”

Het grote probleem is niet alleen dat er minder bedden zijn en minder mensen opgenomen worden. Een probleem wat daarbij komt kijken, is dat veel van deze mensen niet geholpen willen worden. Ze zitten in hun woning, onderschatten hun problemen of zien het totaal anders dan iedereen om hen heen.

Hulpverleners hebben moeite om contact met deze mensen te krijgen. Vooral omdat een vertrouwensband opbouwen lastig is. ,,Mensen met psychische problemen moeten naast je kunnen leven en er wordt verwacht dat wij er wel even voor gaan zorgen dat het goed gaat. Maar buren hebben daar geen tijd voor. En ook voor de gemeente is het te veel verantwoordelijkheid. Want hoe hard we ook proberen, het wordt niet opgelost. Ik probeer mensen opgenomen te krijgen, dat lukt niet. En als hulp geweigerd wordt, hebben wij ook geen dwangmiddel. Dit kan zo niet langer. Er moet echt actie komen.” Hartnagel wil dat mensen sneller worden opgenomen of dat de gemeente een dwangmiddel krijgt om zorgmijders toch te helpen.

Om die reden gaat ze een lobby beginnen in Den Haag. ,,Ik weet niet meer wat ik moet doen. We hebben stadsmariniers en een zorgmarinier aangesteld. We signaleren het wel, maar vervolgens staan we voor een dichte deur. Ik ga de Tweede Kamer aanschrijven, voordat we straks een stille tocht hebben in Capelle. Ik kan die verantwoordelijkheid niet meer op me nemen. We kunnen pas ingrijpen als het te laat is. Het gaat goed totdat het fout gaat. En hebben die bezuinigingen wel nut als we meer capaciteit nodig hebben om de problemen op te vangen?”